مفهوم عفاف
عفاف
نیز واژه ای عربی است که با فرهنگ اسلامی و دینی وارد زبان فارسی شده است.
عفاف را به معنای خود نگهداری و باز داشتن نفس انسانی از محرمات و خواهش
های شهوانی، دانسته اند. راغب در مفردات می گوید:
«العفة حصول حاله للنفس تمتنع بها عن غلبه الشهوة والمتعفف المتعاطی لذالک بضرب من الممارسه والقهر» (راغب اصفهانی، ماده عفّ)
«عفّت
حالت نفسانی است که مانع تسلّط شهوت بر انسان می گردد و انسان عفیف کسی
است که با تمرین وتلاش مستمر و پیروزی بر شهوت، به این حالت دست یافته
باشد.»
ابن منظور در لسان العرب می گوید:
«العفة الکف عما لایحل کف عن المحارم والاطماع الدنیة وعف ای کف.» (ابن منظور، ماده عفّ)
«عفّت خود نگهداری از غیر حلال، کار های حرام و طمع های پست است، عفت پیشگی یعنی خود نگهداری.»
در قاموس قرآن آمده است:
«عفّت
به معنای مناعت است در شرح آن گفته اند: حالت نفسانی است که از غلبة شهوت
باز دارد. پس باید عفیف به معنای خود نگهدار و با مناعت باشد.»
